Sunday, June 26, 2016

நுங்கம்பாக்கம் – ரயில் நிலையம் - ஒரு நினைவு


என் சென்னை வாழ்வுல, நான் அதிக முறை போன இடம்னா அது நுங்கம்பாக்கம் ரயில்வே ஸ்டேசன்தான். கிட்டத்தட்ட ஆறு வருஷம் சூளைமேட்டுல இருந்தேன். மாத பாஸ் 120 ரூபாய்க்கு வாங்கிட்டு, தினசரி வேலை இருக்கோ, இல்லையோ ரயில்ல பயணம் பண்ணுவது என் பழக்கம். அப்போ ஸ்டேசன் உள்ளார போகவும் வரவும் எங்களுக்குன்னு ஒரு வழி உண்டு. சவுராஷ்டிரா நகர் நாலாவது தெருவுல புகுந்து நேரே வந்தா ரயில்வே சுவர் உடைந்து இருக்கும், அது வழியா ஏறி ட்ராக்கைக் கடந்து உள்ளே போவோம். அதே போல இறங்கி வெளியிலும் வருவோம். இதெல்லாம் பகல்ல மட்டும்தான். ராத்திரில அந்த இடத்துல நாய் தொந்தரவு இருக்கும். அப்படி உள்ளே போகும் போது, எப்போவாவது டிக்கெட் செக் பண்ணுவாங்க. TC-க்கு எங்களை எல்லாம் நல்லாத் தெரியும், ஒன்னும் கேக்க மாட்டாரு. டிக்கெட் இல்லாம மாட்டுறவங்கள அந்தக் கடைசில இருக்க ரூம்ல நிக்க வைப்பாங்க. ஓரளவு ஆள் சேர்ந்த உடனே, எக்மோர் ஸ்டேசன் கூட்டிட்டுப் போய் தண்டம் கட்டவைக்கணும். அது கூட எப்போவாவதுதான் நடக்கும். அந்த ரூம் வாசல்ல எடை போடுற மிசின் ஒன்னு கெடக்கும். அந்த ரூமை தாண்டினா கிரானைட் பெஞ்ச் – வரிசையா இருக்கும். அதெல்லாமே சாயங்கால நேரத்துல லவ்வர்ஸ் பெஞ்ச்கள்.
இன்னொரு நடை மேடை வெளியூர் ட்ரைன்-களுக்காக இருக்கும். அதுல மாசம் ஒரு ட்ரைன் நிக்கிறதே பெருசு. அதுக்குப் போகணும்னா, ட்ராக் க்ராஸ் பண்ணனும் இல்லனா, வெளில போய் லயோலா ஒட்டி ஒரு பாதைல வந்து உள்ள வரணும். அந்தப் பாதைல புல் மண்டிப் போய் இருக்கும். அந்த நடை மேடைல ஒன்னு ரெண்டு கஞ்சா அடிமைகளைத் தவிர யாரும் இருக்க மாட்டாங்க.
ராத்திரி 12 மணி, அதிகாலை 5 மணினு எத்தனையோ முறை நுங்கம்பாக்கம் ரயில்வே ஸ்டேசன் போயிருக்கேன். சாயங்காலத்துல போய் கிரானைட் பெஞ்ச்ல உட்கார்ந்து புத்தகம் படிச்சுருக்கேன்.
(2008 ஆக இருக்கலாம்), இரவு 11 மணிக்கு மேல இருக்கும். மாம்பலத்துல இருந்து நுங்கம்பாக்கம் வந்துட்டு இருந்தேன். கோடம்பாக்கத்திற்கும், நுங்கம்பாக்கத்துக்கும் நடுவுல வண்டி நின்னு கெளம்பியது. நுங்கம்பாக்கத்தில் ரெம்பக் குறைவான பேர்தான் இறங்கினாங்க.
நான் படிக்கட்டுக்கிட்ட வரும்போது ஒரு இத்துப் போன ஸ்ரெச்சர்ல பழைய சாக்கை வச்சு எதையோ மூடி வச்சுக்கிட்டு, கைலி கட்டின ஒருத்தர் ஒவ்வொருத்தர்கிட்டையா அதைப் பார்த்துக்கச் சொல்லி கெஞ்சிக்கிட்டு இருந்தார். யாரும் நிற்கவில்லை. போய்கிட்டே இருந்தாங்க. கடைசியா வந்த என்கிட்ட கேட்டார். அவரிடம் இருந்து மட்ட ரக சாராய வாடை அடித்தது. நான் அவரிடம் ஸ்ரெச்சேரில் என்னனு கேட்டேன். 

அனாதைப் பொணம் சார். ரயில்ல அடிபட்டது. நாங்க ரெண்டு பேர் சேர்ந்து தூக்கினோம். அவன் போலீஸ் கூட எக்மோர் போய்ட்டான். அவனும் போலிசும் வர்ற வரை இங்கதான் இருக்கணும். அப்புறம் நோட் போட்டு ஜி.ஹச் போவனும் சார். ஸ்டேசன் மாஸ்டர போன் பண்ணி வர சொல்லணும். நான் மேல போயிட்டு வர்ற வரை இதைப் பார்த்துக்க சார். நான் ஓடிட மாட்டேன் – நம்பு சார். நீ வேணா நான் மேல போறதைப் பார்த்துகிட்டே இரு.
சரி போயிட்டு வாங்க நான் நிக்கிறேன்.
சுற்றிலும் பார்த்தா, எப்போவும் பூ விக்கிற அந்த அக்கா கூட இல்லை. நான் பக்கத்துல இருந்த பெஞ்ச்ல உட்காந்தேன். அவர் அந்தப் படி வழியா மேல போய் கவுன்ட்டர்ல இருக்க ஆள்கிட்டப் பேசுறதைப் பார்த்துக்கிட்டு இருந்தேன். அப்போ அடிச்ச காத்துல சாக்கு விலகி உள்ளே இருக்கும் பிணத்தின் தலை தெரிஞ்சது. பெண், நீண்ட முடி. ஆனால், முகம்கிற ஒன்னே இல்லை. துண்டு துண்டா சிதறிய இடத்தில் பற்கள். உதடே இல்லை. பக்கத்தில இருந்த குச்சிய வச்சு சாக்கால் மறுபடி மூடினேன். அப்புறம் மறுபடி பறக்காம இருக்க ஒரு சின்னக் கல்லை அதன் மேல் வச்சேன்.
போனவர் அஞ்சு நிமிஷம் கழிச்சு வந்தாப்ள.
மேல டிக்கெட் கவுன்ட்டர்ல இருக்கவர் இங்க வர மாட்றார். பொணம்னாப் பயமாம், டிக்கெட் வேற குடுக்கணுமாம். என்கிட்ட இருபது ருபாயக் குடுத்துட்டு, தயவு செஞ்சி பொணத்தப் பார்க்கக் கூப்பிடாதனு சொல்லிட்டாரு. என்னா சார் மனுசங்க. ஆள் வரட்டும், அதுவரை நானே பார்த்துக்குவேன். சரி சார் நீ கெளம்பு.
பரவால்லை. ஆள் வர வரைக்கும் நானும் இருக்கேன்.
நான் கல்லெடுத்து வச்சுருக்கிறதைப் பார்த்துட்டு, நாய்க்குப் பயந்துதான் உன்னை இங்க இருக்க சொன்னேன். அது வந்து இழுத்துப் போட்டுட்டு போயிரும். நெறைய இடத்துல நாங்க போறதுக்கு முன்னாடி நாய் இழுத்து, இங்கேயும் அங்கேயும் கெடக்குற பீசுங்கள எடுத்து பொட்டலமா ஆக்கித் தூக்கிட்டு வந்துருக்கோம். பெஜாராய்டும். முழுப்போதை இல்லாம இந்த வேலை செய்ய முடியாது. இனி இதைத் தூக்கி மார்ச்சுவரில போடுற வரை சாப்பாடு கெடியாது சார். இது அனாதைப் பொணம் வேற, எங்களுக்கு ஒன்னும் கெடைக்காது.
இடுப்பிலிருந்து ஒரு குவாட்டரை எடுத்து அதில் பாதியைத் தொண்டைக்குள் கவிழ்த்தார். அது மானிட்டர் பிராந்தி என்பது வெளிச்சத்தில் தெரிந்தது.
அரை மணி நேரத்தில் போலீஸ், இன்னொரு நபர், ஸ்டேசன் மாஸ்டர் எல்லாரும் வந்துவிட்டனர். நான் கிளம்பினேன். அப்போதெல்லாம் படி ரெம்பக் குறுகல். மேலே ஏறி இடப்பக்கம் திரும்பினேன். ஒரே ஒரு ட்யுப் லைட்தான். வரிசையாகப் பிச்சைக்காரர்கள் படுத்திருந்தார்கள். அவர்களை நான் பலமுறை இதே ரயில்வே ஸ்டேஷனில் பார்த்திருக்கிறேன். ஒரு குழந்தை குப்பை கூலங்களுக்கு நடுவே தனியாகக் கிடந்தது. கொஞ்சத் தூர இடைவெளியில், மனநிலை தவறிய ஒரு பெண், தன் அழுக்கான உடைகள் விலகப் படுத்திருந்தாள். அவள் கண்கள் திறந்திருந்தன. நான் நிதானமாகப் படிகளில் இறங்கிக் கொண்டிருந்தேன்.
--------------------------------------------------------------------------------------
என் நினைவிற்காக:
மேலும், இதற்காக அப்போது ஒரு கவிதையும் எழுதினேன்.
சிறுகடவுளின் தலையெழுத்து

எப்போதும் விழித்தே இருக்கும் நரகத்தில்
"ஸ்டெத்" மணிகட்டிய பெருங்கடவுள் ஆணையிட்டார்
பலரின் தலையெழுத்தை வாசிக்க.
போதையேறிய சிறுகடவுளின் ஆயுதம்
பழைய சுத்தியும்
உடைந்த கத்தியும்
புழுத்து நாறும் அரசவையில்
நிறைகின்றனர்
அங்கங்கள் அற்ற அடிமைகள்.
சிறு கடவுளாய் இருத்தலின்
சாத்தியங்களைப் பழித்தபடி
வாசிக்கப்படுகிறது அவர்களின்
தலையெழுத்து.
......................தொடர் புள்ளிகளால்
நீட்டிக்கப் படுகிறது
சிறுகடவுளின் முற்றுப் புள்ளி.

Sunday, June 12, 2016

நார்த் மெட்ராஸ் நினைவுகள்

நார்த் மெட்ராஸ்#1

நேற்று மதியம் மூலக்கடை போயிட்டுருந்தேன். அரை போதையில் பக்கத்தில் வந்து உட்காந்தார் ஒரு வடசென்னைவாசி. நான் புத்தகத்திற்குள் இருந்தேன், சாரி சார் – நான் குடிச்சிருக்கேன் – ஸ்மெல் மே டிஸ்டர்ப் யு. பர்டன் மி.
உங்கள மேரிதான், என் பொண்ணும் பட்ச்சுகினே இருக்கும் சார். பிளஸ் 2 இந்த வருஷம் போவுது. 25 ஆயிரம் கேக்குறான் சார் பீசு. அந்தக் கவலைலதான் ரெண்டு கோட்டர் போட்டேன். நேத்துப் பத்தாயிரம் குடுத்தேன். இன்னும் பதினைஞ்சாயிரம் ரெடி பண்ணனும். நல்லா படிப்பா சார். எனுக்கு வேற புள்ள இல்லை. அவளுக்கு அம்மா பாசம். அம்மா நீ அழகா இருக்க, அப்பா கருப்பு அப்பிடின்னு சொல்லிச்சொல்லி அவ அம்மாவுக்கு முத்தம் குடுத்துட்டே இருப்பா. எனக்கு ஒரு முத்தம் குடுக்க மாட்டா. என்னைப் பார்த்து, நீ எங்க அம்மாவுக்கு ஜோடியானு கேட்பா சார். 

போன வாரம் புர்சவாக்கம் இட்னு போய் சுடிதார் எடுத்துக் குடுத்தேன். எவ்ளோன்ற ரெண்டாயிரம் ரூபா. ஐநூறுக்கு வாங்கிக்க சொன்னா, இவ்ளோக்கு எடுக்குது. இன்னா பண்றது, பாவோம்ல வாங்கிக்கோன்னேன். ஆனா, அடுத்த வருஷம் அவள காலேஜ் அனுப்ப முடியாது, என்னாண்ட பணம் இல்ல சார். 

எங்க அப்பா ரிப்பன் பில்டிங்ல வேலை செஞ்சார். அம்மா ஸ்கூல் டீச்சர். நான் ஏழு பசங்க – ஏழும் பசங்கத்தான். எனக்கும் அம்மாதான் சார் எல்லாம். அவுங்கோ செத்து ஆறு வருஷம் ஆவுது. நான் பத்தாவதுக்கு மேலே படிக்கல – ஏறல, இன்னா பண்றது. இப்போ என் பொண்ண படிக்க வைக்க முடியாது சார். குடில உளர்றேன். தப்பா நெனைச்சுக்காத. ஆட்டுத்தொட்டி வந்துடுச்சு சார். Study well. all the best. bye bye.

நார்த் மெட்ராஸ் #2

பஸ் ஸ்டாப்பில் உட்கார்ந்து வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். 16 வயதிருக்கலாம் அழுக்குச் சட்டை- கையில ஒரு குச்சி, இன்னொரு கையில புத்தம் புது பிளாஸ்டிக் செருப்பு - ஒரு ஜோடி. வெகு நிதானமாகக் குச்சியை வைத்துத் தார்ச்சாலையில் தட்டிக்கிட்டே வந்தான். அவன் வயசே இருக்கும் இன்னொருவன் வந்து வழிமறித்தான் இவன் சட்டை அழுக்குடனும், கிழிந்தும் இருந்தது. 

டேய் செருப்பக் குடு - ரெண்டாமாவன். முதல் சிறுவன் - குச்சியைத் தட்டுவதை நிறுத்தினான். ஆனால் செருப்பையும் விடவில்லை. இன்னும் மூனு பெண்கள் வந்தார்கள். செருப்பைக் கேட்டவனிடம், டேய் இன்னாடா, உனுக்கு இன்னா வோணும்னு கேட்பதை, நானும் கேட்டேன். 

இவன் அந்தக் கடைல இருந்த செருப்ப எட்துனு வன்ட்டான். கொஞ்ச தொலைவில் நடைபாதை செருப்புகள் பரப்பி இருந்ததைப் பார்த்தேன். அங்கேயிருந்து இன்னொரு மத்திய வயது நபர் வந்தவுடனே செருப்பைப் பிடுங்கி அவரிடம் கொடுத்துவிட்டு, டப்பென்று அறை ஒன்றையும் செருப்பை எடுத்தவனுக்குக் கொடுத்தான் ரெண்டாவது சிறுவன்.

பொருள் வந்ட்டுல்ல இன்னாத்துக்கு அடிக்கிற த்தா – இது மூன்று பெண்களின் வாயிலிருந்தும் வந்த வார்த்தைகள். செருப்பைக் வாங்கிய கடைக்காரரும் ஏண்டா அவன அடிச்ச? போடா அன்னாண்டனு சொன்னார். அடித்தவன் எதிர் திசையில் போய்க் கொண்டேயிருந்தான். அடி வாங்கியவன் கண்ணைப் பிடித்துக் கொண்டு குச்சியைக் கீழே போட்டுவிட்டு தரையிலேயே உட்கார்ந்துவிட்டான். 

த்தா. பொருள் கெடைச்ச பின்ன இந்தப் புள்ளிய என்னா மயிருக்கு அடிக்குது பாடுனு இரண்டாமாவனைத் திட்டியபடிக்கு ஒரு பெண் சேலையால் அவன் முகத்தைத் துடைத்தாள்.

சிவந்த கண்ணுடன் எழுந்தவன், குச்சியால் தரையைத் தட்டியபடிக்கு மறுதிசையில் கிளம்பிப் போனான்.